Σοφούλη - Ο Δρόμος που μυρίζει προάστιο

Η ονειρεμένη μου κατοικία στη Θεσσαλονίκη είναι, αδιαμφισβήτητα, ένα αντίσκηνο στην Αριστοτέλους - γιατί είμαι και παιδί της πόλης. Μετά από αυτό το ανέφικτο όνειρο όμως, δεύτερη στη σειρά έρχεται η Θεμιστοκλή Σοφούλη, ένας ήσυχος και μεγαλοπρεπής δρόμος στα ανατολικά της πόλης, γεμάτος υπέροχα σπίτια και δέντρα κατά μήκος του δρόμου.

Σ’ αυτόν τον δρόμο που μυρίζει προάστιο έχω αρκετές εφηβικές αναμνήσεις. Από τους πρώτους άχαρους καφέδες που πίναμε στο Shark για να κάνουμε τσεκ-ιν (ναι, κάποτε το κάναμε κι αυτό), μέχρι τις πρώτες φορές που πήγαμε με ένα κορίτσι στο εκκλησάκι του ναυτικού ομίλου, με πλώρη το άγνωστο και βάρκα την ελπίδα - κυριολεκτικά.

Κάθε φορά που περνάω από αυτά τα καφέ, θυμάμαι εκείνα τα χρόνια που πέρασαν σαν σφαίρα. Αν μετρήσεις τα έτη με τα δάχτυλά σου, δεν απέχουν πολύ. Αν κοιταχτείς σ’ έναν καθρέφτη, δεν έχεις αλλάξει και τόσο, 5 κιλά πάνω, 5 κιλά κάτω, έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας άλλωστε. Κι όμως είναι κάτι δυσεξήγητο, το πώς από κάποιες καταστάσεις όχι και τόσο μακρινές μας χωρίζουν ζωές ολόκληρες.

Μια από αυτές ήταν και το πάρτι της αποφοίτησής μου στο Shark, τότε που φορούσα ένα κουστούμι που πλέον δε μου κάνει, γιατί είχα πάρει και 20 κιλά στην Τρίτη λυκείου. Μετά το φαγητό μας στο χάλαρο, 200 υπερβολικά καλοντυμένα άτομα περάσαμε το δρόμο και μπήκαμε στο Shark, για να δώσουμε σάρκα και οστά σε αυτήν την άβολη κατάσταση που ονομάζεται «λυκειακός χορός», όπου ο μόνος που περνάει καλά είναι αυτός που έχει πιει αρκετά.

Μερικά βήματα πιο κάτω βρίσκεται ο Ναυτικός όμιλος, και στην άκρη της προβλήτας δεσπόζει το διάσημο εκκλησάκι. Πριν όμως μπεις στον ναυτικό όμιλο, υπάρχει ένας χώρος mini-golf (ναι, καλά διαβάσατε, mini-golf) τον οποίο έχω δει να λειτουργεί μόνο μία φορά στα χρονικά, την ώρα που έκλεινε. Δε ξέρω τι παιδικά χρόνια είχατε εσείς, αλλά εγώ, μεγαλωμένος με γαλλικά, ιππασία και Κουστουρίτσα πήγαινα τις Κυριακές για mini-golf με τον φίλο μου τον Ερρίκο. «Ναι μητέρα, τελειώνει ο Ερρίκος την 18η τρύπα και ξεκινάω. Μη ξεχάσεις να ταΐσεις τον Σωσίπατρο, το πιστό μου παπαγαλάκι.»

Το εκκλησάκι του Ναυτικού Ομίλου έχει φιλοξενήσει χιλιάδες εκκολαπτόμενα ζευγαράκια, σε όλες τις φάσεις της εξέλιξής τους. Έχω δει από αμούστακα παιδιά μέχρι μεγάλους άντρες να κάθονται στα κρύα πλακάκια με θέα το Θερμαϊκό, και να ανοίγουν με αναπτήρα τη μπύρα της κοπέλας τους για να πιστοποιήσουν τον ανδρισμό τους (όλοι, εκτός από μένα -ποτέ δεν κατάλαβα πώς λειτουργεί αυτό το ρημάδι το κόλπο). Λίγο η έναστρη νύχτα, λίγο το κρύο που μας φέρνει πιο κοντά, λίγο το περιπτερίσιο αλκοόλ, τις περισσότερες φορές το εκκλησάκι ακούει τις προσευχές μας και τις πραγματοποιεί. Άλλες φορές πάλι, η μόνη μας επαφή με τρύπες και μπαλάκια είναι το mini-golf απέναντι.

Στο παραλιακό μέτωπο υπάρχει, φυσικά, και πλαζ - ο Θεός να την κάνει. Πολλές φορές πίνεις ήσυχος τον καφέ σου και βλέπεις έναν τύπο να κολυμπάει μπροστά σου και αναρωτιέσαι τι πάει τόσο στραβά στη ζωή του και τον οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι. Ένα βράδυ θυμάμαι πως ήμουν κι εγώ σε μια ραντεβουδίστικη κατάσταση εκεί, σ’ ένα παγκάκι της Σοφούλη μπροστά στο κύμα. Ένα σκυλί έρχεται και κατουράει το πόδι της κοπέλας. Μετά έρχεται το αφεντικό του και το μαζεύει. Άβολο γέλιο. Ο κύριος κάθεται στο διπλανό παγκάκι. Άβολη σιωπή. Ο κύριος βγάζει όλα του τα ρούχα (ναι, ΟΛΑ), βουτάει στη θάλασσα και φωνάζει «έλα Τζακ, έλα αγόρι μου να κολυμπήσεις με τον μπαμπά!»

Περιττό να σας πω, αυτός ο κύριος ήταν ο μόνος που έβγαλε εκείνο το βράδυ όλα του τα ρούχα. Όσο για μένα, ούτε σκύλο δεν έχω. Τουλάχιστον, το σκυλί δεν κατούρησε το δικό μου πόδι. Είναι κι αυτό μια νίκη - τι, όχι;