Το Φάληρο όπως δεν το έχεις φανταστεί

Το Φάληρο μέχρι πριν δυο χρόνια το ήξερα μονάχα λόγω του συστήματος αναγγελίας στάσης του ΟΑΣΘ -ξέρετε, εκείνη την κοπέλα που την είχαν κλείσει κάποτε για δύο μερόνυχτα μέσα σε ένα στούντιο για να ανακοινώσει όλες τις στάσεις του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης και πέριξ. «Επόμενη στάση, next stop, Φάληρο. Faliro -που ακούγεται το ίδιο, αλλά με ελαφρώς γρασαρισμένο το ρω.

Πλέον, το Φάληρο είναι η γειτονιά μου. Κι ενώ θα μπορούσα να προσπαθήσω να σας πείσω ότι είναι η καλύτερη περιοχή για να μείνει κανείς, διότι ως γνωστόν αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, στην πραγματικότητα το έκλεισα επειδή ήταν φτηνό και επειδή είχε εξώπορτα. Το ότι δεν έχει σιφόνι στο μπαλκόνι και το ότι δεν είχα θέρμανση για 4 μήνες θα τα κόψουμε στο μοντάζ.

Το σπίτι μου είναι κοντά στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΙ. Τόσο κοντά που το ονομάζω ΡΑΔΙΟ ΣΠΙΤΙ . Τόσο κοντά που ακούω τις παραστάσεις του Σεφερλή από το μπάνιο μου, σε βαθμό που αναρωτιέμαι αν ο υπεύθυνος ηχομόνωσης του κτιρίου ήταν κουφός. Τα πεζοδρόμια της Παρασκευοπούλου τρίζουν τις ημέρες που το ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΙ έχει παράσταση. Αν είμαι άτυχος, περνάω από μπροστά στο διάλειμμα και παγιδεύομαι στην κοσμοσυρροή. Άνθρωποι κάνουν ένα τσιγάρο στα γρήγορα, καλλωπισμένοι, καλοντυμένοι και τελείως στον κόσμο τους. Το ίδιο βράδυ, ενώ για κάποιους έχει μια βαρύτητα, για κάποιους άλλους είναι απλώς ένα βράδυ.

Το Φάληρο είναι ίσως ο ορισμός της αστικής ζούγκλας. Άπειροι κάθετοι δρόμοι που συναντώνται σε σταυροδρόμια στα οποία έχουν δοθεί χιλιάδες ραντεβού -σ’ εκατοντάδες απ’ αυτά κάποιος στήθηκε, σε μερικές δεκάδες κάποιος έφαγε και X. Κάποιος άλλος που τρώει X σχεδόν κάθε βράδυ στο Φάληρο είμαι εγώ όταν προσπαθώ να παρκάρω. Το έχω ξαναπεί: το παρκάρισμα σε μεγάλη πόλη θα έπρεπε να είναι Ολυμπιακό άθλημα. Αλλά με την γκαντεμιά που με δέρνει, ούτε στους Ολυμπιακούς δε θα έβρισκα να παρκάρω.

Συμφωνούμε να αφήσουμε το αμάξι και να μετακινηθούμε με αστική συγκοινωνία; Πολύ ωραία.

Το Φάληρο απέχει μονάχα 2 στάσεις από το κέντρο με αποτέλεσμα τα πρωινά, ο μόνος τρόπος να μετακινηθείς με λεωφορείο είναι να ανέβεις στην οροφή και να κρατηθείς από την κεραία. Μέσα, μέχρι το λεωφορείο να φτάσει στη ΧΑΝΘ, κάθε φορά που οι πόρτες ανοίγουν πεθαίνουν 4 άτομα, αλλά είναι τόσο αποπνικτική η κατάσταση που δεν το καταλαβαίνουμε μέχρι τις 7μιση το απόγευμα που σπάει λίγο η κίνηση.

Η μόνη μας ελπίδα, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι να περπατήσουμε.

Η περιοχή αυτή αποτελεί άλλωστε το τελευταίο σύνορο από το οποίο είθισται να περπατάμε μέχρι το κέντρο. Αν περπατάς από πιο μακριά είσαι ή μαραθωνοδρόμος, ή περίεργος, ή χωρισμένος, ή ο Forrest Gump των Βαλκανίων -δεν υπάρχει άλλη πιθανότητα. Και φυσικά, αν έχεις φτάσει σπίτι σου απηυδισμένος από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και λαχανιασμένος από το περπάτημα, οφείλεις να σταματήσεις και να φας ένα τοστάκι από το «τοστ special» επί της Παρασκευοπούλου. Το μαγαζί είναι τόσο παλιό που ακούγεται ότι εδώ ανακαλύφθηκε το τοστ πριν από 2500 χρόνια -τότε, φυσικά, λεγόταν «το Χρυσό Τοστάκι του Περικλέους».

Σε τελική ανάλυση, το Φάληρο είναι μια γειτονιά με σφυγμό -κι αυτό γιατί είναι γεμάτο από νέους -και μη- ανθρώπους οι οποίοι το τροφοδοτούν συνεχώς με ιστορίες. Όλοι περπατάμε στα ίδια πεζοδρόμια και κοιτάμε τις ίδιες ταμπέλες, ενώ σκεφτόμαστε τελείως διαφορετικά πράγματα και τραβάμε σε τελείως διαφορετικούς προορισμούς. Αυτό το ιδιαίτερο συνονθύλευμα χαρακτήρων, προσωπικοτήτων και φάσεων ζωής δημιουργεί μια πολύ νόστιμη σούπα με χίλια διαφορετικά μπαχάρια.

Πιάστε ένα κουτάλι και καλή σας όρεξη!

___

O Βασίλης Σερβετάς γράφοντας και φωτογραφίζοντας για την Green & Grey. 

___